Café van Wegen aan de Lange Koestraat is een rustpunt in de tijd. De tapperij van familie Van Wegen bestaat al 130 jaar.
De familie Van Wegen komt oorspronkelijk van een boerderij uit de omgeving van Amersfoort.
In haar gezellige huiskamer van waaruit ze het café kon inkijken, vertelde Riek Veerman-van Wegen, dat het gezin uit negen kinderen bestond, waarvan er twee jong overleden. Oudste dochter Marie (1882) en jongste zoon Bertus (1898) kwamen uiteindelijk in Utrecht in de Lange Koestraat terecht op nummer 5, waar sinds 1883 een café was gevestigd.
Burgemeester en Wethouders hadden aan Willem Koeman een vergunning verleend tot het houden van een tapperij. In 1891 kwam de tapperij in handen van Wouter van de Hoef. Hij trouwde met Marie van Wegen. Toen Wouter in 1917 overleed, kwam de vader van Marie drie jaar later naar Utrecht. Samen met haar broer Bertus en vader Cornelis dreef de weduwe Van de Hoef het café. Marie stierf in 1928, haar vader drie jaar later.
Buurmeisje
Bertus van Wegen had inmiddels zijn oog laten vallen op buurmeisje Johanna van Oostrum. Haar ouders waren eigenaar van Burger Hotel en kosthuis ‘Zuid-Holland’ aan de Varkenmarkt 14. Er verbleven vaak veehandelaren die op het Vredenburg, waar in die tijd de vee- en paardenmarkt werd gehouden, handel dreven.
In augustus 1925 trouwden Bertus en Johanna in de Augustinuskerk aan de Oudegracht. Bertus werkte als machinebankwerker in de fabriek van Jaffa. Bij testament had Marie hem haar drankvergunning nagelaten, en samen met zijn kersverse echtgenote zette hij de zaak voort. De overige broers en zusters moesten uitgekocht worden en hij moest een tweede vergunning kopen van maar liefst 500 gulden.
Op 8 september 1930 werd hun enige kind dochter Riek geboren. Ze vertelt dat de oude tapperij een echt huiskamercafé was. ‘Er stond een grote salamanderkachel en achterin had je schuifdeuren, waarachter onze huiskamer lag. In 1950 werd de Korte Viestraat verbreed. Mijn vader had nog een ander pand in de straat en toen zijn we op nummer 15 verder gegaan. Qua oppervlakte hadden we nu tweemaal zoveel ruimte. Als het druk was had mijn vader een kelner in dienst. Vader, een sociaal bewogen en eerlijk mens, droeg altijd een stropdas en dwong door zijn optreden veel respect af. Er mocht niet gevloekt worden en dronkenschap werd niet getolereerd.’
Gemoedelijk
Haar zoon Niek, de huidige kastelein van café van Wegen, laat weten dat die regels tot vandaag de dag gelden. ‘We staan nog steeds bekend als een respectabele zaak, waar gemoedelijkheid hoog in het vaandel staat.’
Mevrouw van Wegen vertelt dat haar moeder de ziel van het café was en altijd keihard meegewerkt heeft. ‘Ik trouwde in 1956 met Dick Veerman uit de Jacobsstraat, waar zijn vader een kaashandel had. We kregen zeven kinderen en hebben hier samen met mijn ouders gewoond. Mijn moeder overleed in 1976. Vader stierf vijf jaar later. Uit eerbetoon aan hem hebben we de naam café B. (Bernardus) W. (Wouterus) behouden.’
‘Van mijn ouders heb ik geleerd dat je open moet staan voor iedereen. Ik werd vaak in vertouwen genomen. Niet dat ik altijd een oplossing klaar had, maar ik heb wel begrip voor de problemen van de mensen. Een soort maatschappelijk werk eigenlijk.’
Steentje bijdragen
Zoon Niek (1961) zwaait de scepter in het café. ‘Van huis uit ben ik werktuigbouwkundige, maar toen mijn vader in 1980 een hartoperatie moest ondergaan is het idee geboren om in de zaak te gaan werken. We konden op die manier open blijven, waar onze klanten heel blij mee waren. Hoewel het hier natuurlijk altijd druk was en mijn ouders hard werkten, hebben we een fantastische jeugd gehad. Al jong leerde je als kind ook je steentje bij te dragen. Toen mijn vader in 1984 overleed ben ik samen met mijn moeder verder gegaan. Als het erg druk is springen mijn vrouw Caroline en mijn zus Jacqueline bij.’
‘De mensen houden van de authentieke sfeer. Die heb ik zoveel mogelijk behouden, maar heb ook een eigen stempel op de zaak gedrukt. Zo heb ik bijvoorbeeld de gordijnen tot halverwege laten zakken en meerdere bieren op de tap. Onze gasten vinden dit nog steeds een adresje om te koesteren. We zijn van oudsher een praatcafé. Je zult hier dan ook geen muziek horen. Sinds de verbouwing in 1950 is hier niets veranderd. Het is nog steeds een rustpunt in de tijd voor Utrecht. Dat is waar we voor staan en dat willen we graag behouden.’
